Rouwen om je overleden kindje terwijl je leven doorgaat
Rouwen om je overleden kindje met alle emoties waarbij verdriet en liefde helemaal naast elkaar mag staan en je niet hoeft te kiezen om te rouwen of dat je leven doorgaat. Het kan namelijk beide. Zolang jij jezelf de ruimte geeft om je emoties te voelen. En iedereen kan dat, je moet alleen even weten hoe.
Je hoeft het namelijk geen plekje te geven ❤️
Een plekje geven staat zo vast en alsof het daarmee klaar moet zijn.
Het verlies van een kindje, maar ook andere gebeurtenissen mogen er eigenlijk gewoon zijn in jouw leven. Je mag de emoties die je voelt rondom deze heftige gebeurtenissen durven voelen. Er te laten zijn zoals ze komen.
Ze hoeven niet te worden weggedrukt. Wanneer je dat je hele leven gewend bent om te doen is het logisch dat je dit ook nu doet. Dat je niet daadwerkelijk durft te vertellen wat er echt aan de hand is.
Want misschien ben je bang dat als je daadwerkelijk vertelt wat er aan de hand is, je moet huilen, of dat anderen je zwak vinden of dat ze denken dat het niet goed met je gaat etc.
Dat zijn allemaal gedachten. Gedachten die misschien niet eens waar zijn.
Het daadwerkelijk voelen van jouw verdriet is juist zo een opluchting. Het draagt zo bij aan heling. Alleen de gedachten die je eraan koppelt maakt dat je er iets van vindt, of dat het niet mag of dat er iets mee is enzovoorts.
Maar als jij een potje moet/wil janken. Waarom zou dat niet gewoon kunnen? Laat die gedachten maar even los die erbij komt en voel maar wat er komt en is.
En dat je keihard een potje jankt of misschien zachtjes. Betekend niet dat je niet ook in datzelfde uur lekker kan lachen of lol kan maken.
Het mag er gewoon allebei zijn, alles mag er en kan er zijn. Je hoeft het alleen durven toe laten.
Ze zeggen weleens: Mijn leven staat stil. Is dat wel zo? Volgens mij gaat het leven altijd door. Jij mag het alleen toelaten. Jij mag alles toelaten wat er bij jou naar voren, omhoog komt.
In het leven, waarin er erge dingen gebeuren, waarin er leuke dingen gebeuren. Maar waar jij altijd het middelpunt mag zijn. In jouw leven, want het is jouw leven. Dus stop met aanpassen.
En laat alles wat bij jou hoort er gewoon zijn en spreek gewoon uit wat je voelt en wat er is.
Dat is het.
Rouw en vreugde kan naast elkaar. Verdriet en liefde is bijna hetzelfde.
Alles mag er zijn, zolang jij het toestaat en je niet zoveel laat leiden door wat anderen ervan vinden of de stemmetjes van je ouders bijv in je hoofd.
Mag van jou alles er zijn? Of pas jij je aan, aan hoe je eventueel over zou komen? Wat anderen er eventueel van zouden vinden?
Er is geen goed of fout.
Ik help andere vrouwen en ouders nu met hun rouwproces omdat mijn zoontje zes jaar geleden voor de geboorteis overleden. Mijn verhaal vind je hier.
LIefs Janneke
Wil je samenwerken met mij ? Weten wat ik als ervaringsdeskundige en Holistisch Rouwcoach voor jou kan betekenen?